Dat het anders zou zijn dan Nederland is logisch, van wereldstad Amsterdam naar de grote leegte van het platteland, van een vrolijk, drukbezet stel met alle vrijheid naar zorgzame ouders van een tweeling met de tijd aan onszelf, wat een verschil. Waar we van tevoren hadden bedacht hoe de maanden zouden verlopen, wie zich zou aandienen als vriend/hulp/gast, is alles anders gebleken. De vrienden van wie je dacht dat ze blijvers zouden zijn, hebben hun eigen weg gekozen, de verwachte overvloed aan tijd, schiet voorbij.
Een “echte” vriendin heb ik hier niet, eentje waar je mee kan lezen en schrijven, die je woordeloos begrijpt en met wie je die specifieke band opgebouwd hebt door de jaren heen. Wel kennissen en goede vriendinnen van alle nationaliteiten met wie ik af en toe wat onderneem. Veel tijd om te investeren in de vriendschap heb ik toch niet, mijn gezin, ons bedrijf en het werkwoord liefde slokt het meeste op. Een keus die ik graag en met overgave maak, zoals geschreven, mijn leven zou veranderen en dit is een wending die ik omarm.

Ik kan uitkijken naar het seizoen vol met gasten, vreemd genoeg een tijd waarin ik druk ben maar met genoeg ruimte om de moestuin bij te houden, mijn sociale vaardigheden ongelimiteerd bot te vieren op mijn bezoekers en het strandje te bezoeken in de stille uren van de middag. En terwijl in de “rustige” maanden met minder of geen mensen op het terrein je zou verwachten dat het langverwachte boek ook eens kan worden uitgelezen, is het tegendeel waar. Nu maak ik overuren, al helemaal omdat ik slecht de boel de boel kan laten, mijn esthetisch oog constant ruimte ziet voor verbetering en de sportschool toch echt twee maal per week aan me trekt. Dus ik stroop mijn mouwen weer op en ga aan de slag. Ondertussen zijn de weekenden gevuld met uitjes en logeerpartijtjes, nu hebben we daar immers “tijd” voor.

En met de eerste gast op 1 februari moest ik ook wel vaart maken, de stille maanden zijn weer voorbij, vanaf nu is het weer aan de bak. Voor Patrick was dit wel even slikken, die zag zijn grote leegte weer gevuld, maar zoals waarschijnlijk veel mannen, na wat gekuch en geproest, is hij weer aan de slag gegaan met plezier. En met het vooruitzicht van een grotere studio als het weer meezit, kan hij niet wachten tot het eind Maart is en hij eindelijk echt kan gaan fotograferen.

Logeerpartijtjes…………
Variatie in je vriendenkring is belangrijk. Waar mamma heel internationaal is, hebben Janna & Mina ook Franse, Engelse en Nederlandse vriendinnetjes die graag bij ons verblijven. Hoe lang de visite ook duurt, het is nooit lang genoeg. Al begint de dag om 6.00 na een bewogen nacht met veel gespook, als ik de ouders om 17.00 bestel, blijf ik achter met twee dames in tranen. De intensiteit baart me wel eens zorgen, met hart, ziel en zaligheid storten de dames zich in het gespeel, zo groot is het verdriet als het niet gaat zoals naar uitgezien. Maar omdat ik vind dat je het beste leert door ervaring, laat ik ze bewust ”vallen” en raap ze vervolgens natuurlijk liefdevol op, teleurstelling hoort bij het leven en je kan je maar beter in een veilige omgeving het klappen van de zweep eigen maken.
Wel zie ik inmiddels de karakters steeds meer tot wasdom komen. In mijn eerdere columns schreef ik al over Janna waarvan we op voorhand veel meer hobbels hadden verwacht in aanpassen en vriendschappen, terwijl Mina overal doorheen zou fietsen.......... Niets in minder waar. Na uitgebreide observatie blijkt dat Mina behoorlijk het spel naar haar hand probeert te zetten, wat niet altijd wordt gewaardeerd, terwijl Janna meegaat in het moment en gewoon speelt, ook als het niet gaat zoals zij dat heeft gepland of gewenst.
En dan komen de cupcakes weer op tafel, gemaakt met het nieuwe apparaat, heel handig en smakelijk, de keuken is in no time weer een slagveld, maar een lol dat ze hebben, jippie!! De CupCakeCup wordt weer nagespeeld, incluis de strenge commentaren van de jury, met angst en beven worden de creaties aangeboden en gewogen op smaak/kleur en uitvoering. Janna blijft zeer standvastig in haar keuze haar overgrootvader te willen opvolgen als banketbakker, we kijken ernaar uit (mijn kont wat minder, haha)

Balletles, de grote uitvoering …………
Met de uitvoering in het verschiet, wordt er druk geoefend in huize Mollema. Even leuk een beetje dansen en bewegen is toch heel iets anders dan serieus pasjes doen, repeteren, repeteren en repeteren. Mina heeft er al bijna de brui aan gegeven, gemakzuchtig als ze is, gewend dat alles komt aanwaaien, heeft ze nu echt moeite met de inspanning die het haar kost. Ze wil dan ook liever paardrijden heeft ze besloten. En dat terwijl als er hip hop muziek op staat, ze helemaal losgaat met zelfbedachte moves. Helaas voor haar, wil ik graag dat ze ten minste nog een jaar aan ballet blijft doen, de vorderingen die ze maakt qua motoriek zijn fantastisch, dat laat ik niet zomaar voorbijgaan.
Janna vindt het gelukkig nog steeds helemaal te gek, met overgave oefent ze met haar pasjes, werpt doekjes in de lucht en rekt/strekt zich een ongeluk. Zodra ze haar balletpakje aanheeft, verandert er ook iets in haar, ze recht de rug, loopt met keurige pasjes, een echt dame schrijdt voorbij. Dus of ik het vol hou, is de vraag. Misschien ga ik vanaf volgend schooljaar wel in de spagaat, de één naar de manege en de ander naar ballet, de tijd zal ons leren.
Nu kijken we uit naar het spectacle eind Juni, het zal vast ontroerend leuk zijn.

Je knippert even met je ogen …………
Je let even niet op, knippert even met je ogen en ze zijn alweer gegroeid. Ik grijp hier de half jaarlijkse uitverkoop altijd met beide handen aan om eens flink in te slaan. Als Mina weer last heeft van haar zesde lintworm weten we dat er weer een groeispurt komt, ineens krijgt de panty wel een heel modieus tintje met zo'n laag kruis, is het dichtdoen van de broek een issue en kunnen schoenen alleen nog maar aan op een zitfeestje. Waar Janna gespierd en compacter uit de strijd komt, is Mina een lange darm met nu al stengelstokjes als benen. Janna is zo anders gebouwd, waarschijnlijk heb ik het al al honderden keren gezegd, wat een verschil zit er toch tussen die meiden.
De souplesse en elegantie van Janna verbaasd me nog het meest, ons plankje is een gracieuze verschijning geworden, zo koket en vrouwelijk, een feest om te mogen aanschouwen. Mina is Mina, heeft mazzel met haar uiterlijk, ik zie in haar wel echt een model in de dop, maar of ik dat echt ga aanmoedigen, tja alleen bij het tandenpoetsen gooi ik het erin, “nu poetsen, anders ben je het eerste model zonder tanden...”.

Waar eerst nog gewoon de leeftijd genoemd werd in hele getallen, wordt er nu de nadruk op gelegd dat ze zeven en een half zijn, vooral die half is van groot belang. Het betekent dat ze bijna acht zijn en dan mogen ze karten. Op één Juni om twee uur 's middags hebben ze een date met paps, Janna roept nu dat ze alleen gaat kijken, maar afgaand op de indoor kartsessie op Texel zal ze als het puntje bij het paaltje komt, Mina wel weer van de baan rijden of leuker nog, pappa de grindbak in sturen!! Ik zal tegen die tijd mijn camera weer uit het stof halen en als trouwe supporter langs de kant staan, dit feestje laat ik natuurlijk niet aan me voorbijgaan.

En dan nu weer aan het werk …………
Wij maken ons weer op voor het komend seizoen, de meisjes kijken alweer uit naar de gasten, Mina blijft zeer trouw wachten op Sjors, Janna buigt en laveert zich tussen de mensen door en wij, wij genieten nog steeds van dit leven, proberen het iets rustiger aan toe doen (is een fantasie) gaan ondertussen gewoon door met bouwen/aanpassen en verbeteren.

In de hoop jullie te mogen ontvangen, ook nu weer een vrolijke Franse groet,
Babs Mollema